azmaq

f.

1. Yolu itirmək, istiqaməti itirmək. Meşədə azmaq. Atlılar yolu azdılar. – <Həkim:> Axı necə oldu ki, belə sağlam və qüvvətli adam olduğunuz halda, birdən azdınız və evinizin yerini itirdiniz? C. C.. Kənardan baxana elə gəlirdi ki, bu maşın azıb, yoldan çıxmışdır. M. C.. İndi yay günü Mil düzün(də) . . azan yolçunun susuzluqdan qorxusu yoxdur. İ. Ə..

2. Doğru yoldan çıxmaq, yanılmaq, sapmaq. <Şəhrəbanı xanım:> Çox yaxşı, sən azıbsan; yolundan, izindən çıxıbsan, get! M. F. A.. Sən azma sədaqət yolunu, sevgili qardaş! C. C..

3. məc. Coşmaq, qudurmaq, həddini aşmaq, şiddət göstərmək. Sən lap azmısan ha! – <Ağ zanbaq:> Gərçi uzundursa mənim yarpağım; Yoxdu yenə lovğalığım, azmağım. A. S..

◊ Ağlı azmaq – bax ağıl

1. Əməli azmaq – bax əməl. Hər yol(un)dan azan – hər bir adam, hər ötən, hər kəs, hər yetən. <Arvad:> Sən də hər yoldan azanı evə buraxırsan. S. R.. Kəkliyi azmaq – bax kəklik. Nə iti(m) azıb – «nə işi(m) var, getməz, getmərəm» mənasında. <Şəhrəbanı xanım:> Firəngdə onun nə alıb-verəcəyi var, Parijdə onun nə iti azıbdır? M. F. A.. <Zeynəb xanım:> Mənim elə yerlərdə nə itim azıb? M. C..